Αρωγή και ευδοκίμηση υπό το πρίσμα ενός πιθανού εγκλήματος από ανήλικους συμπολίτες
Διαβάζω στην ιστοσελίδα του Έθνους:"Eυδοκίμησαν τα «παιδιά της αρωγής»;
Έθνος, 27/5
Προχθές «πέσαμε» στη συνέντευξη ενός επιστήμονα στο Πανεπιστήμιο της Kρήτης. Nέος άνθρωπος με ντοπιολαλιά χαρακτηριστική. Mιλούσε για κύτταρα και δομικά υλικά ζωής, για τον ανεξερεύνητο κόσμο του εγκεφάλου. Hταν απόλαυση να τον ακούς. Mετά, του ζήτησαν να πει μερικά πράγματα για τον εαυτό του. Θυμήθηκε ότι όνειρό του ήταν να σπουδάσει φυσικός, αλλά απέτυχε παταγωδώς να περάσει στη σχολή της επιλογής του. Tι τον «χαντάκωσε»; O ερευνητής χαμογέλασε.
«Hμουν», εξομολογήθηκε στην κάμερα, «ένα από τα παιδιά της «αρωγής και της ευδοκίμησης». Kοινώς, πάτωσε στην έκθεση. Kαι πέρασε, αλλά σε εντελώς διαφορετική σχολή απ αυτήν που είχε διαλέξει. Συνάντησε δηλαδή τον σκοπό της ζωής του μέσα από μια αποτυχία.
H «αρωγή» και η «ευδοκίμηση», τις θυμάστε; H Σκύλλα και η Xάρυβδις που ανάμεσά τους συνέθλιψαν τα όνειρα τόσων παιδιών στις αρχές της δεκαετίας του 80. Δεν είχαν ιδέα τι σήμαιναν αυτές οι λέξεις και τους ζήτησαν να χτίσουν μια έκθεση γύρω τους! Σαν να μην έχεις ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου αβγό και γάλα και να σου ζητάνε να φτιάξεις μπεσαμέλ.
Tρόμος. Eθνική υστερία. Eίχε δίκιο ο σήμερα λαμπρός επιστήμων. Tα παιδιά της «αρωγής και της ευδοκίμησης» είναι μια κατηγορία μόνα τους.
Iσως κάποια απ αυτά διαβάζουν αυτό το σημείωμα τώρα. Nα αναρωτιούνται πόσο τους επηρέασε, τελικά, εκείνη η σφαλιάρα. Aλλα ξανασχεδίασαν τη ζωή τους με επιτυχία, όπως ο ερευνητής. Aλλα βρήκαν «αρωγούς» και τελικά «ευδοκίμησαν» και κάποια απ αυτά δεν μπόρεσαν να ξαναβρούν τον δρόμο τους. H ζωή τα πήγε εντελώς αλλού.
Eίναι οι μέρες τέτοιες ,που αξίζει να αναρωτηθείς -ειδικά τώρα, που χιλιάδες άλλα παιδιά τραβάνε τα ίδια ζόρια. Iσως μάλιστα να πρόκειται για τα... παιδιά των παιδιών της «αρωγής». Ποιος ξέρει αν, μια γενιά αργότερα, έχουν ιδέα τι σημαίνουν εκείνες οι σημαδιακές για την εποχή τους λέξεις."
http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=5500&subid=2&pubid=45850
ΥΓ. Ήμουν ένα από εκείνα τα παιδιά. Τον υψηλότερο βαθμό στις εξετάσεις τον πήρα χάρη σε αυτές τις δύο λέξεις, 17.5 για την αρωγή που οδηγεί στην ευδοκίμηση. Στα υπόλοιπα μαθήματα δεν αρκούσε η ευρύτερη παιδεία και κουλτούρα, χρειαζόταν και διάβασμα.
Πόσο διαφορετικός μου φαίνεται ο κόσμος σήμερα, 21 χρόνια μετά, όταν παιδιά φέρονται να έχουν μετατραπεί σε ψυχρούς εκτελεστές...
Τί σκατά έγινε η παιδεία μας;
Πού γκρεμοτσακίστηκε η κουλτούρα μας;
Τί κάναμε την ψυχή μας;
Ποιούς αφήσαμε να παίξουν με το μυαλό μας;
Ήταν ψέμματα όσα μου έλεγαν οι παππούδες μου, ότι ο λαός μου έβαζε στην αγκαλιά του τον πονεμένο, τον πεινασμένο, τον ξένο και πάλευαν μαζί για μια καινούργια μέρα;
Γιατί επιτρέψαμε να οδηγηθούμε σε τέτοια πνευματική και ηθική κατάντια;
Τί σημασία έχει αν το απεχθές έγκλημα έγινε τελικά στην Βέρροια; Έτυχε εκεί να γίνει η αρχή.
Είμαστε όλοι συμμέτοχοι, κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών.
Μεγαλώνουμε παιδιά στην κοινωνία που εμείς φτιάχνουμε.
Ζητούμε και προσφέρουμε την αρωγή για να κάνουμε ένα τέλειο έγκλημα που θα μας οδηγήσει σε μία σάπια ευδοκίμηση.
posted by Juanita La Quejica @ 4:17 PM
8 Comments:
Το μόνο που ξέρω αυτή τη στιγμή είναι ότι κάποια πράγματα πρέπει να εξεταστούν πολύ ψύχραιμα και χωρίς βιαστικά συμπεράσματα - κυρίως από αυτούς που έχουν "ευδοκιμήσει" και μάς προσφέρουν τα φώτα τους.
Κατά τα άλλα...
Συμφωνώ Citro, ακόμα δεν υπάρχουν καν ούτε τα μισά κομμάτια της συγκεκριμένης εικόνας. Ό,τι πρέπει για ανεξέλεγκτους χρωματισμούς από αυτούς που έχουν "ευδοκιμήσει".
Ροδιά, "διαβάζω" στην πρότασή σου μία θετική αντιμετώπιση του θέματος. Μακάρι να περάσει και να ξεχωρίσει ένα τέτοιο μήνυμα ανάμεσα στις πολλές ανοησίες που θα διαβάσουμε και θα ακούσουμε αυτές τις μέρες.
Ήταν ψέμματα όσα μου έλεγαν οι παππούδες μου, ότι ο λαός μου έβαζε στην αγκαλιά του τον πονεμένο, τον πεινασμένο, τον ξένο και πάλευαν μαζί για μια καινούργια μέρα;
Εντάξει, όχι αναγκαστικά. Μπορεί οι παππούδες σου να ζούσαν π.χ. στη Σουηδία.
Σε σχετική συζήτηση πριν αρκετά χρόνια ένας άνθρωπος τον οποίο σέβομαι και εκτιμώ ιδιαίτερα μου είχε πει: "Θελήσαμε να κάνουμε τα παιδιά μας πρίγκηπες, χωρίς να είμαστε οι ίδιοι βασιλιάδες".
Ήταν ψέμματα όσα μου έλεγαν οι παππούδες μου, ότι ο λαός μου έβαζε στην αγκαλιά του τον πονεμένο, τον πεινασμένο, τον ξένο και πάλευαν μαζί για μια καινούργια μέρα;
Συγκινητικός ο παπούς και μακάρι να ζούσαμε κι εμείς και τα παιδιά μας σε έναν τέτοιο κοσμο.
Τι θέμα κι' αυτό!
Προσωπικά ήμουν μια φουρνιά πιο πριν...
Στην Άμυλα ως μέσο προόδου και εξέλιξης του ανθρώπου (ή κάπως έτσι ήταν ο τίτλος δεν θυμάμαι, έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια) και έσκισα στην έκθεση με 18 από τους δύο βαθμολογητές, αλλά την πάτησα πανηγυρικά στα μαθηματικά, κι ας πήγαινα στην θετική τότε δέσμη!
Θυμάμαι σαν τώρα, όλο το λύκειο, 3 τμήματα θετικής κατεύθυνσης να θρυνούν για την έκθεση, με εμένα εξαίρεση... που έκλαιγα στα μαθηματικά γιατί από τα 4 θέματα είχα γράψει μόνον το ενάμιση, μιας και μας έδωσαν τα θέματα στις 11.00 (από τις 8.00 το πρωί και έπρεπε να παραδώσουμε στις 12.00). ΣΦΑΓΗ. Τι ιστορίες θύμησες μωρέ Juanita...
Και μετά την Λυκειάρχη μας, που ρώταγε όταν πια βγήκε η βαθμολογία τον Ιούλιο: παιδί μου μήπως έκανες λάθος που ακολούθησες την θετική δέσμη αντί αυτή των θεωρητικών...
Που να ξέρα; O χρόνος των τότε επιλογών δεν σήμαινε ότι θα επισφράγιζε την μετάπειτα πορεία στην ζωή μου...
Για κανέναν δεν ισχύει αυτό, πλην ελαχίστων χαρισματικών κατά την άποψή μου.
Αρωγή...
Ευδοκίμηση...
Εικόνες μιας άλλης κοινωνίας και κάποιων άλλων εποχών που θα αναμένονται ακόμη....
Επαψα να βλέπω ειδήσεις γιατί δεν αντέχω άλλο αυτήν την φάση της ευδοκίμησης!
Ευκαιρία να το συζητήσω με τη μικρή! Τhanks Juanita!
This site is one of the best I have ever seen, wish I had one like this.
»
Post a Comment
<< Home