Bar "El Chino"
Buenos Aires, τέλη του 2001. Οικονομική και πολιτική κρίση, ο σώζων εαυτό σωθήτω! Πώς μπορεί να χωρέσει σε ένα τέτοιο "μαύρο" σκηνικό, η ολοκλήρωση ενός αφιερώματος στο Bar El Chino, χωρίς να υπάρχουν τα μέσα, τα χρήματα, ο αγοραστής; Ένα υπαρκτό μέρος, ένα μπαρ στην Pompeya όπου επί 55 χρόνια διατηρούνται αξίες σημαντικές για τους Porteños, όπου τα tangos εξακολουθούν να κλαίνε τον καημό των μεταναστών, όπου η φιλία είναι θρησκεία, όπου μιλά κυρίως η καρδιά. Ο απογοητευμένος από τη ζωή Jorge, εκεί γύρω στα 50 του, αποφασίζει να ολοκληρώσει το ντοκυμαντέρ ύστερα από την παρότρυνση και με την βοήθεια μιας όμορφης πιτσιρίκας δημοσιογράφου. Το τέλος της ταινίας δεν έχει τόση σημασία, η πλοκή είναι ουσιαστικά η πρόφαση.
Πρόκεται για μία ταινία-αφιέρωμα στον El Chino, που πέθανε τον Αύγουστο του 2001 αφού δεν άντεξε τον χαμό του παιδιού του. Οι φίλοι του με αγώνα προσπαθούν να κρατήσουν αυτό που δημιούργησε, ένα μοναδικό μπαρ, που ίσως σε κάποιους από εμάς να θυμίζει λίγο την Απανεμιά μιας άλλης εποχής και τον Γιώργο Ζωγράφο όταν η vodka με πορτοκαλάδα δεν τον είχε ακόμα ζαλίσει ανεπανόρθωτα. Θυμίζει και λίγο την ταβέρνα του Καλουπάκη, έξω από το Λαύριο, όταν μαζευόταν εκεί και τραγουδούσε η χορωδία του Λαυρίου. Το λατιναμερικάνικο χρώμα κρατά την ταινία στην σύγχρονη πραγματικότητα, παρόλο που ταξιδεύει συχνά τον θεατή στην χώρα των tangos, όταν οι άνθρωποι είχαν ακόμα κάποια σημασία, tic aca (εδώ) tac alla (εκεί)...
ΥΓ. Πού έχουμε ξαναδεί τον γιο του Jorge; Σε κάποια ταινία πρόσφατα, αλλά σε ποιά;
posted by Juanita La Quejica @ 5:05 PM
15 Comments:
Απλά.. Vuelvo al Sur!!
Στο περίπου... Me voy del Sur και στο καπάκι Vuelvo al Sur, κάπως έτσι το πηγαίνει η συγκεκριμένη ταινία.
Al sur, Al sur! for sure!...
ΧΑΧΑ! Καλό!
Δεν ξέρω τι "γράφει" αυτό αλλά ο,τι Αργεντίνικο είδαν τα μάτια μου το 'φχαριστήθηκαν.
Θα τσιμπήσω...
Ειδικά οι μπριζολίτσες, μούρλια!
Jorgito, eres un mocoso! Y lástima que no veniste conmigo ayer en el cine, la de Venezuela te gustaría mucho...
μπριζολίτσες; χθες έφαγα και ήταν νοστιμότατες.
Άντε να χαθείτε βρε βρωμόπαιδα!
Που μετατρέψατε το Bar El Chino σε μπριζολάδικο στα Καλύβια!
Κανονίστε την επόμενη ταινία που έχει να κάνει με όστρακα, να μου την μετατρέψετε σε ψαροταβέρνα!
Συγγνώμη αλλά για έναν άρρωστο άνθρωπο είναι ότι πρέπει οι μεξικάνικες μπριζόλες.
Πώς νόμιζα ότι η κοτόσουπα είναι ιδανική για τα κρυώματα; Καλύτερα σήμερα Τσέλιγκα; Πώς τα πας;
ναι και ειδικά αν είναι από κότα πεκίνου!
Τι μου θύμησες. Απανεμιά, Εσπερίδες. Θόλου 4 και 6, Πλάκα. Ζωγράφος, Αργύρης, Μαριδάκης, Ντίκος κλπ κλπ.. Κρίμα που χάθηκαν αυτοί οι θησαυροί της μουσικής μας.
Νομίζω πως θα ζήσω τελικά δεν τη γλιτώνετε. Το κορμάκι μου πονεί λίγο αλλά σκέφτομαι να το ρίξω σε καμία ντισκοτέκ για να στρώσω χαρακτήρα. Εν πάσει περιπτώση αποφεύγω την κοτόσουπα μα όχι και το τσάι.
Δεν αφήνεις τις ντισκοτέκ (άκου τώρα λέξη που χρησιμοποιείς βρε παππού!) Τσέλιγκα, να πάρεις τα προβατάκια σου και να ροβολήσεις για τον Barragán, που τελειώνει την επόμενη εβδομάδα;
Χρήστο, εγώ αυτά τα μέρη τα γνώρισα όταν πια αργοπέθαιναν, παρόλα αυτά εξακολουθούσαν να κρύβουν κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα. Δύσκολα όμως θα μπορούσε σήμερα να λειτουργήσει κάτι παρόμοιο. Και ο Ζωγράφος τελικά πέθανε μόνος κι έρημος και πέρασαν κάποιες μέρες μέχρι να ανακαλύψουν ότι είχε φύγει, τόσο μα τόσο μόνος.
Post a Comment
<< Home