Ιστορίες για αγρίους

 

...
Από κείνη τη μέρα κι έπειτα, και μετά από καθεμιά από τις αναπόφευκτες ήττες του, ο προδότης Μιρβάλ τους πρόδιδε όλους προκειμένου να μην διαβεί τη μαύρη πορτούλα. Πρώτα παρέδωσε τους γέρους του βασιλείου, γιατί δεν χρησίμευαν και σε τίποτα` μετά τους καλλιτέχνες` έπειτα τους έμπορους, τους αγρότες, όλες τις συντεχνίες των βιοτεχνών, τις μητέρες. Αφού εξαφανίστηκαν οι μητέρες, ο Μιρβάλ θεώρησε πως και τα παιδιά περίσσευαν, και τα έδωσε κι αυτά στο αδηφάγο εφρίτ. Έπειτα αναγκάστηκε να του προσφέρει τη βασιλική φρουρά, με τα σπαθιά και στα καλοστριμμένα μουστάκια να λάμπουν στον ήλιο` τους υπηρέτες του παλατιού, τους μάγειρες, τους ευνούχους. Μετά εξανεμίστηκαν οι λόγιοι, οι γιατροί της αυλής, οι μηχανικοί, ακόμα κι οι σύμβουλοι, που τόσο διασκέδαζαν τον Μιρβάλ στα πλουσιοπάροχα τσιμπούσια. Κι από κει κι έπειτα τα πράγματα χειροτέρεψαν, γιατί ο βασιλιάς παρέδωσε τα ίδια του τα παιδιά, και τις παλλακίδες του, και τη σύζυγό του, και τελικά πούλησε και το βεζίρη του, τον ετεροθαλή αδερφό και καλύτερό του φίλο, και το Πάντιτ, τον αγαπημένο του σκύλο, που κοιμόταν πάντα στα πόδια του κρεβατιού του. Όλοι έγιναν καπνός μέχρι να πεις κύμινο, σαν ζωγραφιές στην άμμο που τις σβήνει ο άνεμος.

Τότε πια του προδότη του Μιρβάλ δεν του έμενε τίποτε άλλο παρά ο ίδιος του ο φόβος` έπρεπε όμως να συνεχίσει να παίζει, δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, μέχρι που έχασε και την τελευταία παρτίδα. "Δεν έχεις πια τίποτα που να μ΄ενδιαφέρει", είπε το εφρίτ. "Σήμερα δεν τη γλυτώνεις, θα το διασχίσεις το κατώφλι." Ο Μιρβάλ έκλαψε, παρακάλεσε, ικέτευσε, σύρθηκε στα πόδια του ξωτικού σαν το σκουλήκι` εκείνο όμως σταύρωσε τα χέρια του, τρομερό κι εξαγριωμένο,και μ΄ένα μαγικό φύσημα έστειλε τον βασιλιά πετώντας ως την πόρτα. Το μαύρο φύλλο άνοιξε κι ο Μιρβάλ, χωρίς να το καταλάβει, πέρασε μέσα από τ΄άνοιγμα. Και βρέθηκε έξω. Η πορτούλα σ΄έβγαζε απλώς έξω από το παλάτι: δεν ήταν παρά μια έξοδος ή, μάλλον, δεν ήταν παρά η έξοδος της φυλακής. Έκπληκτος, ο Μιρβάλ επέστρεψε στο ανάκτορο: το εφρίτ είχε εξαφανιστεί και το κτίριο είχε ανακτήσει την αρχική του μορφή, με όλες τις εισόδους και τα παράθυρά του. Η μαύρη πορτούλα όμως, βρισκόταν ακόμα εκεί. Μόνο που τώρα ήταν διάπλατα ανοιχτή, και ακίνδυνη και αθώα` συνέδεε απλώς το ακατοίκητο παλάτι με το αδειανό βασίλειο. Εκεί έμεινε λοιπόν ο Μιρβάλ, έρημος κι απελπισμένος, μοναδικός κάτοικος της κόλασής του.

Ιστορίες για αγρίους - Ρόσα Μοντέρο (εκδόσεις ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ)

posted by Juanita La Quejica @ 11:59 AM