Περιπέτειες μιας χύτρας
Μπαμ και ΜπουμΣτο τελευταίο τεύχος της Κουζίνας και Ποιότητας Ζωής ο Δρίσκας έχει μια συνταγή για νηστίσιμα μπιφτέκια. Βλέποντάς την, αποφάσισα να επιχειρήσω να φτιάξω μπιφτέκια από όσπρια, όχι απαραίτητα νηστίσιμα, αλλά σίγουρα χωρίς κρέας. Σκεφτόμουν μάλιστα με τί κείμενο-σάλτσα θα έπρεπε να συνοδέψω τα μπιφτεκάκια, ώστε να τη σερβίρω με χαριτωμένο τρόπο στο μπλογκ μου και στο
Hungry.
Δεν υπολόγισα ότι στην κουζίνα προκύπτουν και αναπάντεχα συμβάντα που προσφέρουν όση σάλτσα μπορεί κανείς να αντέξει, τουλάχιστον για ένα μαγείρεμα ή για ένα κειμενάκι με οδηγίες για την παρασκευή ενός φαγητού.
Στην αρχική συνταγή υπάρχουν βρασμένα ρεβύθια, φακές και πατάτες. Αποφάσισα να προσθέσω και φάβα. Γιατί άραγε; Ποιά μυστηριώδης δύναμη με έσπρωξε στο πονηρό το μονοπάτι που κόντεψε να με οδηγήσει ή στην αγκαλιά της πυροσβεστικής ή στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου; Άγνωστο...
Η μαμά μου και όλες οι γυναίκες της οικογένειάς της (που δεν ήταν και λίγες, τώρα βέβαια έχουν απομείνει ελάχιστες, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) μαγείρευαν στην κλασσική χύτρα της SEB με το καπάκι με την λαβή στο κέντρο και τα δύο χερούλια στα άκρα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν παντρεύτηκα φρόντισα να προμηθευτώ μία ίδια χύτρα μεγάλου μεγέθους, αφού την ήξερα καλά. Στην πορεία κληρονόμησα άλλη μία, μικρότερη, αλλά ακριβώς το ίδιο μοντέλο. Αυτό σημαίνει ότι οι προσωπικές μου σχέσεις με το συγκεκριμένο εργαλείο του διαβόλου μετρούν πολλά χρόνια, έχουμε πια γνωριστεί από την καλή και την ανάποδη και φανταζόμουν ότι δεν κρύβουμε εκπλήξεις η μία στην άλλη. Πριτς! Από φαντασία δεν πάω καλά τελικά.
Ας πάμε τώρα στην φάβα. Επειδή του καλού μου δεν του γεμίζει το μάτι, το στόμα και το στομάχι και μάλλον του παραμεγίζει το έντερο, φάβα έχω φτιάξει 1 ή 2 φορές στα 15 ½ συναπτά έτη έγγαμου βίου. Στη χύτρα πάντα, ακολουθώντας –φαντάζομαι, γιατί δε θυμάμαι καλά- τις οδηγίες του βιβλίου που την συνοδεύει. Σήμερα αποφάσισα να αφαιρέσω κάποια βήματα, γιατί τα μπιφτέκια από όσπρια δεν έπρεπε να με απασχολήσουν για πολλές ώρες, καθώς με περίμενε η γραπτή σύγκριση της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού στην Ισπανία.
Μέγα σφάλμα! Που πας κυρία μου να δοκιμάσεις νέες συνταγές που χρειάζονται χρόνο και κέφι, όταν σε περιμένει ο Ισπανός καθηγητής του Πολιτισμού στη γωνία, κραδαίνοντας το τσεκούρι της βαθμολόγησης της εργασίας και του δικαιώματος συμμετοχής ή μη στις τελικές εξετάσεις του μαθήματος τον Ιούνιο; Το πρωί μαγείρισσα με φαντασία και το μεσημέρι συνεπής και διαβαστερή μαθήτρια δε γίνεται, πάει και τελείωσε, πάρτο απόφαση και περιορίσου σε μια απλή μακαρονάδα, μπας και αφήσεις ήσυχο και τον υπόλοιπο κόσμο, που έχει καλύτερο τρόπο να περνά την ώρα του από το να διαβάζει τις αναποδιές σου στην κουζίνα!
Έτσι λοιπόν, σε αυτό το πλαίσιο, αποφάσισα να συντομέψω τον χρόνο βρασίματος των υλικών και να τα χωρίσω σε 2 μαγειρέματα. Φακές και πατάτες μαζί, ρεβύθια και εξαποδώ (δες φάβα) χέρι χέρι με τον Καρατζαφέρη (να πως θα λέω τη φάβα από δω και μπρος, θου Κύριε...). Ο χρόνος για τις φακές και τις πατάτες είναι παρόμοιος σύμφωνα με τις οδηγίες του βιβλίου, 10-12’. Όλα μια χαρά μέχρι εδώ. Στραγγίζω, ξεβγάζω τη χύτρα και προχωρώ στο βράσιμο των ρεβυθιών και του Καρ... εξαπ... της φάβας τελοσπάντων, αμάν, καταλάβατε. Όπου όμως το βιβλίο γράφει –εν σοφία- ότι η φάβα πρέπει να βράσει για 2-3’ και να ξαφριστεί και στη συνέχεια να βγει από τη φωτιά η χύτρα και να παραμείνει στο νερό για μία ώρα. Πριτς! Και η Αναγέννηση που περιμένει; Πώς θα γίνει; Σκέφτομαι λοιπόν ότι εμένα δεν με πολυνοιάζει να μαλακώσει η φάβα, αντί για 20’ θα την βράσω 25’ για να φτάσω και το χρόνο των ρεβυθιών (γύρω στα 45’ είναι συνολικά ο χρόνος, αλλά για τα ρεβύθια με φλούδα, τα αποφλοιωμένα σε 25’ το πολύ έχουν λειώσει) και έτσι με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια, 2 σε 1, σαμπουάν και κρέμα και πάει λέγοντας. Αμ δε...
Εκεί λοιπόν που περιμένω να ακούσω να ηχούν τα τύμπανα του πολέμου και να αρχίσει να γυρνά δαιμονισμένα η βαλβίδα για να μου δώσει σήμα να χαμηλώσω την ένταση της φωτιάς και να αρχίσω να μετρώ τον χρόνο μαγειρέματος, αρχίζουν τα παρατράγουδα. Η βαλβίδα κάνει σαν να ξεψυχά, σαν να της λείπει οξυγόνο, αγκομαχά, φέρνει μερικές σακατεμένες στροφές και ξαφνικά σταματά τελείως, τινάζει το πέταλο σαν να λέμε. Αρχίζω να ανησυχώ, γιατί βέβαια η βαλβίδα δεν υπάρχει χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία, δεν είναι όπως μια μεσημεριανή κουτσομπολίστικη εκπομπή σε ιδιωτικό ελληνικό κανάλι τηλεόρασης. Είναι κάτι σαν ένα Fame Story, αποτελεί βασικό κομμάτι του προγράμματος, εκπομπή που το κανάλι έχει στηρίξει μεγάλες ελπίδες πάνω της. Πλησιάζω διστακτικά και αρχίζω να την ζουπάω μπας και της δώσω το φιλί της ζωής. Τίποτα, ησυχία και ακινησία στο λάκο με τα φίδια.
Και ξαφνικά, πριν προλάβω να πω «άει σ....ρ και εσύ και η ισπανική Αναγέννηση»,
μπαμ και
μπουμ,
πλαφ και
πλουφ, ατμοί ξεχύνονται από παντού, η χύτρα αρχίζει το χορό της φωτιάς,
γκάπα και
γκούπα, το δωμάτιο γεμίζει παράξενους ήχους, μυρωδιές και ρεβυθοφαβοατμογόνα, η ηλεκτρική αρχίζει τον χορό των 7 πέπλων και εγώ παθαίνω ένα μικρό εγκεφαλικό να το πω, σοκ να το πω, έκπληξη, φόβο; Όλα μαζί και άλλα πολλά. Φωνάζω το όνομα του καλού μου, ο οποίος μελετά για το διδακτορικό του (είμαστε μελετηρή οικογένεια, τώρα που παραωριμάσαμε... γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;) με απεγνωσμένο τόνο –φαντάζομαι- δύο φορές, στην τρίτη εμφανίζεται. Με το πάσο του, πάντα ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος σε αυτές τις καταστάσεις οικογενειακής κρίσης. Η χύτρα
ντάμπα και
ντούμπου, ο ατμός να μην σταματά, εγώ με χίλια ζόρια καταφέρνω να την βγάλω από το μάτι και να κλείσω και τη φωτιά και εκείνος με δυνατή φωνή και ελαφρά δραματικό, κατηγορητικό τόνο ρωτά: «Τί έκανες πάλι;» Εξαιτίας αυτής της ερώτησης και αφού η κρίση της χύτρας είχε αίσιο τέλος, υπήρξε δεύτερος γύρος που κράτησε ... δεν σας λέω άλλα γι αυτό το θέμα, είναι προσωπικά δεδομένα και θα σας κάνουν να βαρεθείτε, είναι και άσχετα από το αρχικό μας θέμα των μπιφτεκιών από όσπρια.
Τελικά, βάζω την χύτρα στο νεροχύτη και ρίχνω νερό κρύο για να καταλαγιάσει ο ατμός. Ξαναβάζω την βαλβίδα, την τραβάω προς τα πάνω, τίποτα, αυτή εκεί, στον ύπνο του δικαίου. Αποφασίζω να ανοίξω τη χύτρα. Μόλις φέρνω 2-3 στροφές στο καπάκι,
φλαπ και
μπραφ, άλλες ριπές καυτού ατμού και
γκάπα και
γκούπα γεμίζουν το δωμάτιο. Ευτυχώς προλαβαίνω να τραβηχτώ γρήγορα μακριά και έτσι δεν υπάρχουν σωματικές απώλειες. Μόλις καταλαγιάζει ο κουρνιαχτός, παίρνω στα χέρια μου το καπάκι. Ο καλός μου έχει ήδη αποχωρήσει, οπότε η ιδέα του frisbie δεν παίζει, αφού δεν υπάρχει αποδέκτης. Το γυρνάω ανάποδα και τί να δω; Εκεί που είναι η τρυπίτσα της βαλβίδας, ένα κακοηθέστατο, αντιπαθέστατο και προβληματικότατο κομμάτι από φάβα έχει πάει και έχει κάνει κατάληψη, οπότε έτσι εξηγείται και το μυστήριο της κοιμισμένης πρηγκίπισσας-βαλβίδας, που περίμενε μάταια το φιλί του πρίγκηπα για να ξυπνήσει, μετά το άγριο ξενύχτι στα μπουζούκια (παραληρώ, είναι που μόλις ξανάζησα στο μυαλό μου τις σκηνές της φρίκης).
Και ξαφνικά συνειδητοποιώ το λάθος μου: 1 ώρα μούλιασμα σε ζεστό νερό θα έκανε τη φάβα να φουσκώσει και να μην πετάγεται εκεί που δεν την σπέρνουν, συνεπώς δε θα είχε φράξει την έξοδο του ατμού και όλα θα λειτουργούσαν φυσιολογικά. Ας πρόσεχα! Αφού δεν έπαθα εγκαύματα, ήμουν πολύ πολύ πολύ τυχερή. Και όλα αυτά τα γράφω όχι τόσο για να μοιραστώ μαζί σας μία ακόμα συνταγή, αλλά για να σας κρούσω τον κώδωνα του κινδύνου. Όταν μαγειρεύετε σε χύτρα, ακολουθείτε πάντα τις οδηγίες του κατασκευαστή και μην κάνετε δικιές σας μαϊμουνιές, γιατί μπορεί τα αποτελέσματα να είναι πολύ πιο σοβαρά και δυσάρεστα από ένα καμμένο ή κακομαγειρεμένο φαγητό.
Μετά από όλη αυτή τη σάλτσα, πάμε στη συνταγή, όπως θα έπρεπε να έχει γίνει εξαρχής.
Καλή μας Όρεξη!
Μπιφτέκια από όσπρια a la Juanita
150 γρ.φακές
3 μεσαίες πατάτες
150 γρ.ρεβύθια αποφλοιωμένα
70 γρ. φάβα
2 κρεμμύδια ξερά
4 φρέσκα κρεμμυδάκια
3 σκελ.σκόρδο
2 αυγά
μαϊντανός
άνιθο
2 φέτες ψωμί τοστ
4 κ.σ.φρυγανιά
ελαιόλαδο (3-4 κ.σ.)
2 κ.σ.ούζο
4 κ.σ.κάππαρη
soya sauce
δυόσμος
ματζουράνα
ρίγανη
αλάτι
πιπέρι
πάπρικα
κόλιανδρο
Βράζω στη χύτρα τις φακές με τις πατάτες, 12΄από την στιγμή που σφυρίζει η βαλβίδα.
Βράζω 2-3’ τη φάβα στη χύτρα με ανοιχτό καπάκι και ξαφρίζω, αφήνω 1 ώρα να μείνει στο νερό. Στραγγίζω, βράζω 20’- 25’ μαζί με τα αποφλοιωμένα ρεβύθια, από την στιγμή που σφυρίζει η βαλβίδα.
Λειώνω τις πατάτες με πηρούνι, προθέτω τα όσπρια. Στην μουλινέττα βάζω τα ξερά κρεμμύδια, ούζο, λάδι, αυγά, άνιθο, μαϊντανό, ψωμί και ανακατεύω. Προσθέτω στα όσπρια, μαζί με τα υπόλοιπα υλικά εκτός της φρυγανιάς. Αφήνω το μείγμα 1 ώρα να δέσει και προσθέτω φρυγανιά ανάλογα ώστε να μην κολλά στα χέρια και να πλάθεται σε μπιφτέκια.
Ψήνω στους 200’ για 35’, πάνω σε αντικολλητικό χαρτί.
Σερβίρω με γιαούρτι δίπλα, ανακατεμένο με λαδολέμονο, αλάτι, πιπέρι, σκόρδο και λίγη καυτερή μουστάρδα. Θα ταίριαζε ίσως από πάνω και ψητή ροδέλλα ντομάτας.
ΥΓ. Την επόμενη φορά, τα μπιφτέκια θα πρέπει να ζήσουν και χωρίς την φάβα. Δεν την ξαναπατάω!
Duquende - Mi forma de vivir
Duquende - Mi forma de vivir Το νέο cd του
Duquende θα κυκλοφορήσει στα τέλη Φεβρουαρίου.
Yποτίθεται ότι θα κυκλοφορούσε τον Οκτώβριο, αλλά την Πρωτοχρονιά τα δισκοπωλεία της Βαρκελώνης δεν είχαν πάρει χαμπάρι, υπέθεταν ότι για να το έχουμε μάθει στο ίντερνετ τότε ίσως έκανε την πρώτη κυκλοφορία του στην Ανδαλουσία. Τελικά, κάλλιο αργά παρά ποτέ, ο
Duquende έχει σπουδαία φωνή και τραγουδά με την καρδιά του.
Γι αυτό και όταν τον άκουσε ο
Camarón de la Isla στα 8 του χρόνια να τραγουδά με την οικογένειά του των τσιγγάνων του Sabadell, του χάρισε την κιθάρα του και του πρότεινε να ταξιδέψει μαζί του στον κόσμο, για να μοιραστεί το χάρισμα της φωνής του με τους "κοινούς θνητούς". Ο Juan Cortés, ο σημερινός
Duquende, ήταν πολύ μικρός για να του επιτρέψουν να φύγει και έτσι έχασε μια μεγάλη ευκαιρία, γιατί ο Camarón "έφυγε" σε λίγα χρόνια, αφήνοντας όμως πίσω του την αναγέννηση του flamenco όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Το νέο άλμπουμ του
Duquende, με παραγωγό τον
Chicuelo, συμπεριλαμβάνει κάποια tangos του
Paco de Lucía, όπως επίσης bulerías, fandangos, soleares και tanguillos. Με τον καταλανό cantaor συνεργάζονται "μάστορες" του flamenco, όπως ο
Carles Benavent, ο
Piraña και ο
Juaneke.
Βαρκελώνη - Forum, Σεπτέμβριος του 2004Αέρας, πρωτοβρόχια, ερημιά γύρω. Τα chimes από κοχύλια, κρεμασμένα σε δίχτυα που στηρίζονται ... στον αέρα παίζουν τον δικό τους σκοπό. Η σκηνή γεμάτη με καθρέπτες με ξύλινες κορνίζες, που ταλαντεύονται κρεμάμενοι από ένα είδος σεντονιού. Ελάχιστος φωτισμός, κυρίως από το φεγγάρι. Ξαφνικά, ο τόπος πλημμυρίζει από κόσμο. Όλων των ηλικιών, των χρωμάτων. Άνθρωποι διαφορετικοί και όμως τόσο όμοιοι εκείνη τη στιγμή. Άνθρωποι που έρχονται έτοιμοι για όλα, με ανοιχτή την καρδιά. Να και ο Duquende. Και ο Manzanilla με την κιθάρα του, που σε λίγο καιρό θα "έφευγε". Τί άλλο; Αξέχαστη εμπειρία, συγκλονιστική. Ο κόσμος όλος παίρνει φωτιά.
Για ένα Rosario de mi Madre...
YΓ. Για μια "γεύση" από τη συναυλία, υπάρχει βίντεο στο site του Forum 2004.
http://www.barcelona2004.org
Και οι 6 ήταν υπέροχοι!
Πανέμορφοι στην Carmen του Bizet οι Tatiana Navka και Roman Kostomarov, έφεραν το χρυσό στην Ρωσσία.
Σχεδόν το ίδιο πειστικοί (αλλά κάπως πιο συγκρατημένοι, με λιγότερη "ψυχή" κατά τη γνώμη μου) οι Tanith Belbin και Ben Agosto με το φλαμένκο τους, που έφεραν μετάλλιο μετά 30 χρόνια για τις ΗΠΑ. Κουκλάρα η Yelena Grushina, κέρδισε για την Ουκρανία το χάλκινο, μαζί με τον Ruslan Goncharov.
Αφιέρωμα στον Bασιλιά των Σκληρών Χεριών
Στα 76 του χρόνια έφυγε και ο περκασιονίστας Ray Barretto, "el Rey de las manos duras", όπως "λέγαμε" με τον
Angelito πρόσφατα.
Ο
Βασίλης Σταματίου, ετοιμάζει αφιέρωμα στην ραδιοφωνική εκπομπή του στον Kosmos 9.36 το βράδυ του Σαββάτου, λίγο μετά τις 8.
Έσβησαν οι ελπίδες
Δεν υπάρχουν ελπίδες σωτηρίας πια για τους 65 mineros που παγιδεύτηκαν μετά από έκρηξη σε ορυχείο στο βορά του Μεξικό, στο SAN JUAN DE SABINAS.
Chiapas και νόσος των φτερωτών (ΜΜΕ;)
San Juan de Chamula - Chiapas Βρήκα ενδιαφέρουσα την άποψη του Α. Κατσικούδη σε post του που διάβασα στο Monitor. Και μόνο η φωτογραφία από το San Cristóbal de las Casas θα ήταν αρκετή για να τραβήξει την προσοχή μου, πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από μία τόσο απλή, ξεκάθαρη και αληθινή άποψη-θέση-προβληματισμό.
Α.Κatsikoudis-Chiapas, MéxicoΕδώ υπάρχουν ασπρόμαυρες φωτογραφίες του από την Πόλη του Μεξικού.
Για όσους ονειρεύονται ένα ταξίδι!
Ακούμε το
Μéxico lindo y querido - Alejandro FernándezΈνα σύντομο μουσικό "διάλειμμα", για να ταξιδέψουμε για λίγα λεπτά σε αυτό το όμορφο και αγαπημένο Μεξικό του τραγουδιού...
Από ζωντανή ηχογράφηση συναυλίας του
Alejandro Fernández στην Μαδρίτη, στο Palacio de Congresos, στις 22/6/2005.
http://www.esmas.com/espectaculos/artistas/303059.html
http://www.alejandrofernandez.com/
Ακούμε τον Diego El Cigala
Όπως σας το υποσχέθηκα, ακολουθούν μερικά δείγματα της δουλειάς του
Diego El Cigala, από flamenco puro, son cubano, ως και μεξικάνικο φολκλόρ.
Από το
Tributo Flamenco a Don Juan Valderrama, ο
Diego El Cigala στο
Μadre HermosaΑπό το τελευταίο cd του Diego,
Picasso en mis ojos, η bulería
Por los RíosAπό το
Lágrimas Negras, των
Bebo Valdez &
Diego El Cigala, το
Corazón LocoΑπό το
Μéxico-Madrid en directo y sin escalas, του Μεξικανού
Alejandro Fernández, σε ντουέτο με τον
Diego στο
Como quien pierde una estrella
π.Ν.Π.*
*προ Νόσου Πτηνών!
Diego, γιατί έτσι μ΄αρέσει!
Φτιάχνουν δικό τους κόμμα οι Έλληνες Τσιγγάνοι, το ΑΣΠΙΔΑ. Καιρός ήταν, ήδη άργησαν αρκετά να οργανωθούν και να ανεξαρτητοποιηθούν από τα "μεγάλα" κόμματα.
Αν είχαν και ένα Dieguito δικό τους, ποιός θα τους έπιανε!
Techarí
Φρέσκιες μουσικές ετοιμάζουν τα Μάτια του Μάγου.
Στις 27 Φεβρουαρίου θα κυκλοφορήσει το Techarí των Καταλανών Ojos de Brujo, καταργώντας τα σύνορα του flamenco, που "πίνει" σε αυτό το cd από rumba catalana, αφρικάνικους ήχους, το μοναδικό son cubano, reggae, funky και ηλεκτρονική μουσική, ως και hip hop. Με τη συμμετοχή της αγαπημένης μου Martirio, του ξακουστού κιθαρίστα του flamenco Pepe Habichuela, των Son de la Frontera, των Asian Dub Foundation και του Nitin Sawhney.
Οικογενειακό δείπνο με ισπανικές νότες
Μου ζητούσαν από καιρό κάποιοι πολύ δικοί μου να τους φτιάξω ισπανικό φαγητό. Με την ευκαιρία της γιορτής μου και των γενεθλείων του καλού μου βρήκα την ευκαιρία να τους «μυήσω» στην ισπανική κουζίνα όπως την μαθαίνω και την νοιώθω εγώ. Δεν έκανα paella γιατί την είχα φτιάξει πρόσφατα και βαριόμουν να την ξαναφάμε τόσο σύντομα. Υπάρχουν όμως πολλά ισπανικά πιάτα που ταιριάζουν στα ελληνικά γούστα και έτσι δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να επιλέξω. Επειδή υπήρχαν και κάποια παιδιά στην παρέα, εκεί προτίμησα τα πατροπαράδοτα κεφτεδάκια, πιτσάκια και μπόμπα με ζαμπόν και τυρί. Που σχεδόν έμειναν άθικτα τελικά, γιατί προτιμήθηκαν ιδιαίτερα τα ισπανικά πιάτα.
Εκτός από το ψωμί με την ντομάτα, τα υπόλοιπα εδέσματα καταφέραμε κουτσά στραβά να τα φωτογραφήσουμε, γιατί μια εικόνα χίλιες λέξεις.
Γαρίδες με σκόρδο1 κ. γαρίδες ξεφλουδισμένες, χωρίς κεφάλια
4-5 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
1 κ.γλυκού chillies
ελαιόλαδο
αλάτι
λεμόνι
λευκό κρασί
Σε πήλινο σκεύος, ζεσταίνουμε σε πολύ δυνατό φούρνο το λάδι. Μόλις ζεσταθεί, καλά, προσθέτουμε το αλάτι, τα chillies και το σκόρδο. Ανακατεύουμε να πάρουν χρώμα και μετά 3-4’ προσθέτουμε τις γαρίδες, το κρασί και το λεμονοχυμό. Ψήνουμε για 5-10’ το πολύ σε μέτρια φωτιά, προσέχοντας να μην τις παραψήσουμε και σκληρύνουν. Σερβίρουμε στο πήλινο για το couleur local.
Καλαμαράκια με αμύγδαλα και Jerez1 κ. καλαμαράκια, κομμένα σε χονδρές ροδέλες
3 μεγάλα κρεμμύδια χονδροκομμένα
4 σκελίδες σκόρδο
ελαιόλαδο
1 φλυτζάνι αμύγδαλα ασπρισμένα χονδροτριμμένα
1 ποτήρι Sherry Jerez (αν δεν έχουμε, τότε Σάμος γλυκό)
ξίδι Jerez
μαϊντανός πολύ ψιλοκομμένος
σαφράν
τζίντζερ
κόλιανδρος
chillies
πάπρικα
αλάτι
πιπέρι
Ψιλοκόβουμε και σωτάρουμε σε ελαιόλαδο τα κρεμμύδια και τα σκόρδα. Στο γουδί ή στο μπλέντερ τρίβουμε τα αμύγδαλα και το σαφράν. Προσθέτουμε το sherry και το ξίδι, καθώς και τον ψιλοκομμένο μαϊντανό. Προσθέτουμε στην κατσαρόλα και ανακατεύουμε. Νοστιμίζουμε με τα μπαχαρικά. Τέλος βάζουμε τα καλαμαράκια και αφού τα ψήσουμε λίγο σε δυνατή φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα, χαμηλώνουμε το μάτι και μαγειρεύουμε για 40΄έως 50΄, ελέγχοντας και ανακατεύοντας. Αν μας φανούν πολύ γλυκά, προσθέτουμε επιπλέον τζίντζερ, chillies και ξίδι. Σερβίρουμε συνήθως με ρύζι, έχουν μεγάλη επιτυχία αυτά τα ασυνήθιστα για μας καλαμαράκια, θα έλεγα ότι είναι και το πιο νόστιμο από τα πιάτα στο συγκεκριμένο μενού. Επιβάλλεται η γεύση του στα υπόλοιπα.
Μύδια1 κιλό μύδια κατεψυγμένα (αυτά που είναι καθαρισμένα και έχουν μόνο το ένα κέλυφος)
σκόρδο (μπόλικο, κατά βούληση, τουλάχιστον 6 σκελίδες)
1-2 κρεμμύδια ψιλοκομμένα
μαϊντανός ψιλοκομμένος
ρίγανη
αλατοπίπερο
τζίντζερ
ελαιόλαδο
λευκό κρασί
λεμονοχυμός
Σωτάρουμε το σκόρδο με το κρεμμύδι. Σβήνουμε με το κρασί, προσθέτουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά (εκτός από τα μύδια και τον μαϊντανό) και αφήνουμε να μαγειρευτούν για λίγο. Τέλος προσθέτουμε τα μύδια και τον μαϊντανό και μαγειρεύουμε ανάλογα με τις οδηγίες, όση ώρα προτείνεται στη συσκευασία.
Μπορούμε να σταματήσουμε τη διαδικασία πριν βάλουμε τα μύδια και τελευταία στιγμή να ζεστάνουμε το περιοχόμενο και να προσθέσουμε τα μύδια και τον μαϊντανό και να ολοκληρώσουμε το μαγείρεμα είτε στην κατσαρόλα είτε σε πυρέξ στο φούρνο, έχοντάς το όμως καλυμμένο με αλουμινόχαρτο.
Μπορούμε επίσης να προσθέσουμε μανιτάρια φρέσκα και κόλιανδρο, χονδροκομμένους κύβους ντομάτας (αλλά τότε θα παραλείψουμε το λεμονοχυμό). Εξαιρετικό μαγαζί για μύδια η Musclería www.muscleria.com στην Βαρκελώνη.
Ρεβύθια με σπανάκι και καπνιστό χοιρινό 1 πακέτο ρεβύθια ½ κ.
2 κρεμμύδια χονδροκομμένα
δάφνη
πάπρικα
ελαιόλαδο
½ κιλό σπανάκι ζεματισμένο και χονδροκομμένο
4 σκελίδες σκόρδο
2 φέτες χωριάτικο ψωμί χωρίς την κόρα
300 γρ. καπνιστό ζαμπόν κομμένο σε κύβους (ζητούμε χονδρές φέτες)
σαφράν
αλάτι
πιπέρι
κόλιανδρος
Αφήνουμε τα ρεβύθια στο νερό για να μαλακώσουν. Τα μαγειρεύουμε όπως συνήθως, με λάδι, κρεμμύδι, δάφνη, πάπρικα και αλατοπίπερο. Να μην έχουν πολύ νερό. Αφαιρούμε 3-4 κουταλιές μεγάλες για να φτιάξουμε χούμους.
Σωτάρουμε σε λάδι το ψωμί και 2 σκελίδες σκόρδο. Μόλις ροδίσουν, τα βάζουμε στο μίξερ και τα λειώνουμε μαζί με 1 κουταλιά ρεβύθια και το σαφράν. Προσθέτουμε από το ζουμί των ρεβυθιών για να μην έχει σβώλους το μείγμα.
Σωτάρουμε το σπανάκι με το υπόλοιπο σκόρδο, προσθέτουμε κόλιανδρο και αλατοπίπερο και στο τέλος το καπνιστό χοιρινό.
Προσθέτουμε όλα τα υλικά στα ρεβύθια, βράζουμε για 10’ για να ενωθούν οι γεύσεις. Μπορούμε να το σερβίρουμε είτε σαν σούπα είτε σαν ένα είδος σπανακόρυζου (χωρίς το ρύζι). Κρύο ή ζεστό.
Tortilla1 κιλό (περίπου) πατάτες κομμένες σε κύβους
3 μεγάλα χονδροκομμένα κρεμμύδια
6 αυγά
ελαιόλαδο
αλατοπίπερο
πάπρικα
ρίγανη (προαιρετικά)
Βάζουμε τις πατάτες και τα κρεμμύδια σε μεγάλο τηγάνι με μπόλικο ελαιόλαδο και μαγειρεύουμε για μισή ώρα περίπου σε πολύ χαμηλή φωτιά. Αν θέλουμε κάνουμε την προετοιμασία μέχρι εδώ αρκετή ώρα πριν σερβίρουμε την tortilla, για να μη μυρίζει το σπίτι και το μαλλί μας κρεμμυδίλα.
Στη συνέχεια προσθέτουμε τα αυγά και τα μπαχαρικά και δυναμώνουμε τη θερμοκρασία. Όταν γίνει από την μια μεριά η ομελέττα, αναποδογυρίζουμε σε στρογυλλή πιατέλλα με διάμετρο μεγαλύτερη από αυτή του τηγανιού και στην συνέχεια ξανατουμπάρουμε στο τηγάνι για να ψηθεί και η άλλη μεριά. Σε 7’ είναι έτοιμη η tortilla.
Μπορούμε να την σερβίρουμε ζεστή ή κρύα, ολόκληρη ή κομμένη σε κυβάκια, σε στυλ tapas. Ακούγεται σαν μια απλή ομελέττα και έτσι είναι, μόνο που γίνεται ιδιαίτερα γλυκιά από τα κρεμμύδια. Προσωπικά προσθέτω και σκόρδο. Άλλοι βάζουν και μαϊντανό, πιπεριές, αλλαντικά, δεκάδες οι συνδυασμοί. Εγώ την προτιμώ σχετικά απλή.
Δεν είναι ισπανική συνταγή, αλλά είναι ιδανικό για να συνοδεύσει βαριά κουζίνα. Έχω δώσει το όνομα ενός φίλου στο συγκεκριμένο ντιπ, γιατί ο ίδιος μου "θυμίζει" πολύ πιπεριές.
Στεφανοντίπ 1 βάζο πιπεριές φλωρίνης Royal
½ κ. φέτα
καρύδια χονδροτριμμένα
ελαιόλαδο
balsamico
μαϊντανός (προαιρετικά)
πάπρικα
ρίγανη
Βάζουμε όλα τα υλικά στο μπλέντερ. Αφήνουμε 1-2 ώρες πριν σερβίρουμε, για να ενωθούν οι γεύσεις. Σερβίρουμε με μπαστουνάκια λαχανικών ωμών (κολοκύθια, πιπεριές διαφόρων χρωμάτων, μανιτάρια σε φέτες, αγγούρι, καρότα).
Επίσης δεν είναι ισπανική συνταγή, αλλά βγήκαν πολλά τα ρεβύθια και έπρεπε κάπως να τα αξιοποιήσω.
Χούμους4-5 μεγάλες κουταλιές ρεβύθια μαγειρεμένα
3-4 κ.σ. ταχίνι
σκόρδο
λεμονοχυμός
ελαιόλαδο
πάπρικα
μοσχοκάρυδο
Χτυπάμε όλα τα υλικά σε μπλέντερ μέχρι να ενωποιηθούν. Πριν σερβίρουμε ελέγχουμε γιατί μπορεί να έχει πήξει, οπότε προσθέτουμε λεμονοχυμό και λάδι. Σερβίρουμε με τριμμένο μαϊντανό. Ταιριάζει και με φρέσκα μπαστουνάκια λαχανικών και με αραβικές πίττες.
Ψωμί με ντομάταχονδρά κομμένες φέτες χωριάτικου ψωμιού
ντομάτες κομμένες στα 2
ελαιόλαδο
αλάτι
ρίγανη
σκόρδο (προαιρετικά, τριμμένο)
Αλείφουμε το ψωμί με ντομάτα κομμένη στα δύο μέχρι να μουσκέψει. Ρίχνουμε ελάχιστο λάδι, αλάτι, ρίγανη και σκόρδο (αν θέλουμε).
Μπορούμε και να το περάσουμε για 2-3’ από το γκριλ αλλά και άψητο είναι μια χαρά!
Συνόδευσα με γεμιστές ελιές και γαύρο μαρινάτο, απαραίτητα για ένα τραπέζι με ισπανικά χρώματα!
Απλά ΥΠΕΡΟΧΗ η Ερωτευμένη!
Η Πρεσβεία του Μεξικό στην Αθήνα, το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και το Υπουργείο Πολιτισμού διοργάνωσαν στο σινεμά ΦΙΛΙΠ ένα αφιέρωμα στον Μεξικανό Σκηνοθέτη
Emilio Fernández “El Indio” από τις 19 έως τις 25 Γενάρη.
Το Μεξικό είχε μία ισχυρή βιομηχανία κινηματογράφου, που ωρίμασε στη σκιά του Hollywood και που τα τελευταία χρόνια ζει μία εντυπωσιακή επανάκαμψη και «ανακάλυψη» από τα πρώτα του ακόμα βήματα. Ξεκίνησε την εποχή του βωβού με θέματα γύρω από την Μεξικανική Επανάσταση. Οι μεξικανοί αστέρες ήταν σέξυ, εντυπωσιακές γυναίκες ηθοποιοί και σκληροτράχηλοι αλλά ρομαντικοί cowboys. Γύρω στο 1940, άρχισαν να εμφανίζονται ταινίες με έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς, τα προβλήματα στη γη των αγροτών και των αυτοχθόνων και μερικές επικές ταινίες με θέμα τους Αζτέκους. Μεγάλη θραύση άρχισαν να κάνουν και οι ταινίες γύρω από τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως αυτές με τον John Wayne, πάντα υποτιτλισμένες. Κάπου εκεί άρχισε η εποχή της Χρυσής Δεκαετίας του Μεξικανικού Κινηματογράφου. Οι Μεξικανοί αγαπούσαν τον κινηματογράφο και είχαν πολύ όμορφα διακοσμημένες αίθουσες στις μεγάλες πόλεις. Στα χωριά έβλεπαν τις ταινίες σε τέντες στην ύπαιθρο, που τις έστηναν περιπλανώμενοι τσιγγάνοι. Εκατοντάδες ταινίες γυριζόντουσαν κάθε χρόνο στο Μεξικό, εκείνη την εποχή. Yπήρχε και σε μεγάλο βαθμό συνεργασία και ανταλλαγή και επενδύσεις μεταξύ Hollywood και Μεξικό. Διάσημοι μεξικανοί ηθοποιοί όπως η Cantinflas, η Dolores del Rio, ο Pedro Armendariz και η Sarita Montiel εργάστηκαν συχνά στο Hollywood. Το 1959, ο ισχυρός ξένος ανταγωνισμός, το συνεχώς υποτιμούμενο μεξικανικό νόμισμα και η έντονη εθνικοποίηση του εγχώριου κινηματογράφου από την τότε μεξικανική κυβέρνηση, οδήγησαν την Χρυσή Εποχή του μεξικανικού κινηματογράφου σε ένα τέλμα. Ο απρόσμενος χαμός σε πολύ νεαρές ηλικίες μεγάλων αστεριών όπως του Pedro Infante, του Jorge Negrete και του Pedro Armendariz γονάτισαν την βιομηχανία. Ήδη όμως είχε κάνει αισθητή την παρουσία του ο
Emilio Fernández, που για πολλές δεκαετίες θεωρήθηκε εθνικό σύμβολο.
Κατάφερα να δω 3 από τις ταινίες του. Η κακοκαιρία και η παγωνιά στο σινεμά λόγω έλλειψης θέρμανσης δεν βόηθησαν και πολύ, αν και το αφιέρωμα ήταν εξαιρετικό στο σύνολό του.
Γιατί δεν είναι μόνο ο El Indio Fernández ένας από τους πιο διάσημους σκηνοθέτες του Μεξικό του 20ου αιώνα, αλλά και ο συνεργάτης του φωτογράφος-κινηματογραφιστής
Gabriel Figueroa θεωρείται ένας από τους καλύτερους παγκοσμίως στο είδος του. Ο φακός του Figueroa αποκάλυψε στον κόσμο το Μεξικό των φωτοσκιάσεων, με το maguey (τοπικό είδος κάκτου-φραγκοσυκιάς) και τα σύννεφα να κυριαρχούν σε ένα ατελείωτο τοπίο από ηφαίστεια. Μέσα από την ματιά του φάνηκε μια χώρα που πάλλεται, γεμάτη ζωή. Μέσα από τις 213 ταινίες του, κατάφερε με τους Alex Phillips, Ross Fischer, Jack Draper και Paul Strand ανάμεσα σε άλλους, να θέσει γερές βάσεις για την πραγματική αξία της φωτογραφίας στον κινηματογράφο, μετατρέποντάς την σε ένα από τους καθοριστικούς παράγοντες που έδωσαν μεγαλοπρέπεια στο εθνικό μεξικανικό σινεμά, την Χρυσή Εποχή του Κινηματογράφου. Μία καθοριστική στιγμή στην καρριέρα του στάθηκε η επαφή του με τον Greg Toland το 1935, όταν μια υποτροφία τον οδήγησε για σπουδές στο Hollywood. Ο Toland, φωτογράφος του Πολίτη Κέϊν του Orson Wells, θα θεωρείτο για πάντα από τον Figueroa σαν ο δάσκαλός του, αυτός από τον οποίο έμαθε το χειρισμό του φωτός, της οπτικής, της σύνθεσης και του βάθους του κάμπου. Όπως είχε πει και ο ίδιος για τη δουλειά του όταν το 1971 του απένειμαν το Εθνικό Βραβείο Τεχνών στο Μεξικό «είμαι σίγουρος ότι αν αξίζω κάποιον έπαινο, είναι γιατί ήξερα να χρησιμοποιήσω τα μάτια μου, που καθοδήγησαν τις κάμερες στο να αιχμαλωτίσουν όχι μόνο τα χρώματα, το φως και την σκιά, αλλά την κίνηση, που είναι η ίδια η ζωή». Έτσι, ενώ ο El Indio σφράγισε τις ταινίες του με ένα μεγαλοπρεπή μοναδικό επιβλητικό ρυθμό, ο Figueroa μεταμόρφωσε τα σενάρια σε μία σειρά από εικόνες γεμάτες από φανταστικά παιχνίδια με το φως για να σχηματίσουν αυτό το δυνατό δίδυμο που εξύμνησε με μοναδικό τρόπο το πνεύμα και την ομορφιά των Μεξικανών. Επιπλέον των ταινιών που γύρισε με τον El Indio Fernández, δύο ακόμα δουλειές του έγιναν περισσότερο γνωστές, Los olvidados (1950) του Luis Buñuel και La noche de la iguana (1964) του John Huston.
Ο σκηνοθέτης για τον οποίο έγινε το αφιέρωμα στο Φιλίπ, ο
Εl Ιndio Fernández, στις ταινίες του μίλησε για τα προβλήματα και τις αντιθέσεις της μεξικανικής κοινωνίας, όντας ο ίδιος γιος πατέρα ισπανού και μητέρας ιθαγενούς. Εστίασε στην εγκατάλειψη και την άσχημη μοίρα που έχουν καταδικαστεί από την κοινωνία οι «ταπεινές τάξεις» και κυρίως οι αυτόχθονες. Τον ενδιέφερε κυρίως το μήνυμα και όχι η πλοκή, πίστευε ότι ο κινηματογράφος και οι ιδέες πρέπει να βρίσκονται σε αρμονία με την ζωή. Γι αυτό και επικεντρώθηκε μέσα από μεγάλους, κυνηγημένους και ατυχείς έρωτες, στην κοινωνική αδικία, την φτώχεια, την παντελή έλλειψη περίθαλψης και εκπαίδευσης των ιθαγενών Μεξικανών, την περιθωριοποίηση. Ο ίδιος πέρασε μία ζωή διά πυρός και σιδήρου, όταν στα 12 του εγκατέλειψε το σχολείο για να πάρει μέρος στην Μεξικανική Επανάσταση. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλάκισης, αλλά κατάφερε μετά 3 χρόνια να το σκάσει και να καταλήξει να δουλεύει στο Hollywood! Επέστρεψε στο Μεξικό στις αρχές του 30, για να δουλέψει αρχικά σαν ηθοποιός και στη συνέχεια σαν σκηνοθέτης, επηρεασμένος ιδιαίτερα από τον σοβιετικό σκηνοθέτη Serguéi Eisenstein, που γύρισε το 1931 το ¡Que viva México! καθώς και από τον αμερικανό John Ford, προβάλοντας τελικά στις σπουδαιότερες ταινίες του την πάλη των πρωταγωνιστών και τον σκληρό αλλά μάταιο αγώνα τους, καθώς δεν μπορούν να αποφύγουν το τραγικό πεπρωμένο που καιροφυλακτεί. Το μήνυμα του El Indio Fernández είναι ξεκάθαρο και απαισιόδοξο: η ζωή είναι μία σειρά από πόρτες που κλείνουν μπροστά στον άνθρωπο και αποδεικνύεται δύσκολο έως και αδύνατα να μπορέσουμε να αποφύγουμε τις παγίδες που κρύβονται σε κάθε βήμα. Για τη ζωή του πολλά έχουν γραφτεί, χαμένα κάπου ανάμεσα στο μύθο και την πραγματικότητα. Ο ίδιος πάντως με περηφάνεια έλεγε ότι πάλεψε για την Επανάσταση, ότι έμαθε τον Rodolfo Valentino να χορεύει, ότι πόζαρε γυμνός για τον γλύπτη που δημιούργησε το αγαλματίδιο των Oscar και ότι η μεγάλη αγάπη της ζωής του δεν ήταν κάποια από τις γυναίκες του, αλλά μία γυναίκα που δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήσει, η Olivia de Havilland. Ο κινηματογράφος δεν ήταν από την αρχή ο στόχος του, προέκυψε σαν συνέπεια της δυνατής προσωπικότητάς του, αυτού του ατίθασου σκληρού «αλόγου» -όπως τον αποκαλούσαν- ικανού όμως για την ακραία τρυφερότητα. Έτσι έφτασε να είναι ο πιο διάσημος Μεξικανός σκηνοθέτης του 20ού αιώνα.
Οι πρωταγωνιστές στις ταινίες του El Indio Fernández είναι τα μεγάλια αστέρια που θριάμβευσαν την Χρυσή Εποχή του Μεξικανικού Κινηματογράφου.
Και οι 3 ταινίες που είδα είναι γεμάτες με βίαια συναισθήματα και ζωή, αλλά και ένα είδος λυρισμού που στην μία τουλάχιστον περίπτωση, στην
Enamorada, με συνεπήρε κυριολεκτικά. Τον καιρό της επανάστασης, ο στρατός των zapatistas του στρατηγού José Juan Reyes μπαίνει στην ήσυχη και συντηρητική πόλη της Cholula. Ενώ κατασχέτει τα αγαθά των πλουσίων, ο στρατηγός Reyes ερωτεύεται την όμορφη, πλούσια και ατίθαση Beatriz Peñafiel, κόρη του μεγαλύτερου προύχοντα της Cholula. Η αρχική απέχθεια που νοιώθει η Beatriz για τον επαναστάτη, δίνει τη θέση της στην περιέργεια και –τελικά- σε ένα βαθύ και αυθεντικό έρωτα, που την οδηγεί να αφήσει τα πάντα πίσω της και να τον ακολουθήσει στον αγώνα του. Mελόδραμα με δυνατά πάθη και αρκετά στοιχεία κωμωδίας, θυμίζει λίγο Shakespeare στην «Στρίγγλα που έγινε αρνάκι» και αποτελεί την επιτομή του έργου του Emilio Fernández.
Οι εικόνες του σε αυτήν την ταινία αιχμαλώτισαν αρκετές γενιές μεξικανών, οι οποίοι –όπως και ο Gabriel Figueroa- έμειναν άφωνοι μπροστά στην μαγεία των εκπληκτικών ματιών της
María Félix.
Στην
Enamorada, ο Indio αποκάλυψε μία πλευρά του γεμάτη με τρυφερό ρομαντισμός αλλά και βιαιότητα. Σαν να ένοιωθε ο ίδιος στο πετσί του τον πόνο του ερωτευμένου
Armendáriz, ενός άνδρα-ηθοποιού τόσο macho και τόσο υπερόπτη, αλλά ταυτόχρονα και τόσο ανήμπορου μπροστά στην απόρριψη της γυναίκας που αγαπά. Σε αυτήν την ταινία συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την María Félix, με μία φωτογραφία της οποίας ξεκίνησα και αυτό το blog. Την χολυγουντιανή εκδοχή της Enamorada με τον τίτλο The Torch γύρισε λίγα χρόνια μετά ο Indio με πρωταγωνιστές τον Armendáriz και στη θέση της María Félix, που ποτέ δεν δέχτηκε να μάθει αγγλικά και να παίξει στον αμερικανικό κινηματογράφο, την Paulette Goddard, πρώην γυναίκα του Τσάρλι Τσάπλιν. Η ερμηνεία της όμως χάθηκε μπροστά στο απύθμενο βάθος των ματιών της María, η οποία κατάφερε να γίνει η Beatriz Peñafiel ένας μοναδικός, αξέχαστος και ανεπανάληπτος χαρακτήρας στο πάνθεον του μεξικανικού κινηματογράφου.
Χωρίς αμφιβολία, η ιστορία του κινηματογράφου της χώρας της δε θα ήταν η ίδια αν δεν υπήρχε η
María Félix. Αν και γράφτηκαν για εκείνη χιλιάδες σελίδες σχετικά με τη ζωή και τις ταινίες της, παρόλα αυτά κανένα κείμενο δεν κατάφερε να συλλάβει την ουσία αυτής της γυναίκας, της οποίας η αυθεντικότητα και η μοναδικότητα δεν μπορούν να κλειστούν σε κάποιες λέξεις. Πολλοί ειδικοί έγραψαν κατά καιρούς ότι η María πάντα ερμήνευε τον εαυτό της στις ταινίες της. Άλλοι, όπως ο Paco Ignacio Taibo I –συγγραφέας του βιβλίου La Doña (1991)- έγραψαν ότι η εμφάνισή της στο πανόραμα του μεξικανικού κινηματογράφου ήταν τόσο ισχυρή που οι συνεριογράφοι και οι σκηνοθέτες κατέληξαν να γράφουν ταινίες ειδικά για εκείνη, σύμφωνα με την προσωπικότητά της. Το αποτέλεσμα ήταν ένα περίεργο μείγμα πραγματικότητας και φαντασίας που έκανε ακόμα πιο δυνατό το μύθο της.
Οι γάμοι της με τον πιο γνωστό Λατίνο συνθέτη μεταξύ του 1930-1960,
Agustín Lara (1943-1947) και με τον διάσημο τραγουδιστή
Jorge Negrete (1952-1953) της έδωσαν το παρατσούκλι αυτής που «καταβροχθίζει» τους άνδρες. Η φήμη της εξαπλώθηκε όχι μόνο σε όλη την Λατινική Αμερική, αλλά και στην Ισπανία, την Ιταλία και την Γαλλία, όπου και γύρισε μία από τις πιο σπουδαίες ταινίες της, το French Cancan (1954) με σκηνοθέτη τον Jean Renoir. Η επιμονή της να αρνείται να δουλέψει για το Hollyhood ήταν θρυλική, αν και γι αυτό δεν μπόρεσε να γίνει γνωστή στο Βορρά, πέρα από τα μεξικανικά σύνορα. Της ίδιας πάντως της αρκούσε ο θρίαμβος στην πατρίδα της και η επιτυχία της στις ευρωπαϊκές χώρες όπου έγινε γνωστή με το όνομα "La Mexicana". Μέσα από 47 ταινίες, κατάφερε να διατηρήσει τον αέρα μιας πραγματικής σταρ, έφτιαξε την εικόνα μιας σκληρής γυναίκας που διαφοροποίηθηκε σημαντικά από τον παραδοσιακό ρόλο της Λατινομερικάνας γυναίκας που ζούσε στην σκιά κάποιου άνδρα.
Συμπρωταγωνιστής της στην
Enamorada ήταν o
Pedro Armendáriz, ηθοποιός με τόσο ρωμαλέα προσωπικότητά και τόσο πλάνα πράσινα μάτια, που οδήγησαν πολλές Βορειοαμερικανίδες τουρίστριες στην πόλη του Μεξικό το 1935, μόνο και μόνο για να τον γνωρίσουν από κοντά. Αυτές που κατάφερναν να του μιλήσουν από κοντά, ανακάλυπταν έναν νέο αξιαγάπητο και κοσμοπολίτη, ικανό να απαγγείλει απο μνήμης τον μονόλογο του Άμλετ σε άψογα αγγλικά. Ο χαρακτήρας και η ανδροπρεπής ομορφιά του τράβηξαν την προσοχή των ανθρώπων του σινεμά, που μαζευόντουσαν τα βράδια στο γκρεμισμένο πια φαρμακείο “Regis”. Ο ομιλών κινηματογράφος είχε φτάσει στο Μεξικό το 1931 και το μέλλον της βιομηχανίας ήταν αβέβαιο. Χρειάζονταν πρόσωπα που να αιχμαλωτίζουν το κοινό και ταλέντα που να να μπορούν να αντέξουν το βάρος ενός πρωταγωνιστή και στο γωνιώδες πρόσωπο του νεαρού Armendáriz βρήκαν και τα δύο προσόντα. Αν και στο αίμα του δεν κυλούσε σταγόνα αίματος αυτόχθονα, ο Armendáriz κατάφερε να ενσαρκώσει την ουσία της μεξικανικότητας περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ηθοποιό της πατρίδας του. Αυτή η εκτίμηση –αποδεκτή από ιστορικούς, κριτικούς, συναδέρφους και θαυμαστές του- θεμελιώθηκε κυρίως απο τις προσωπικότητες που ανέδειξε μέσα από τις ταινίες του σκηνοθέτη Emilio Fernández. Μαζί με την Dolores del Río, υπό την καθοδήγηση του Εl Indio, έπαιξε στις σπουδαιότερες ταινίες της Χρυσής Εποχής του Μεξικανικού Κινηματογράφου, όπως στο Flor silvestre (1943), την Bugambilia (1945) και την María Candelaria (1944). Την σπουδαία καρριέρα του συνέχισε και εκτός του Μεξικό, στην Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη. Θεωρήθηκε πρότυπο της αρρενωπότητας και της ανδρικής ομορφιάς. Τα χαρακτηριστικά και η κορμοστασιά του ήταν σχεδόν τέλεια. Αλλά ήταν το πάθος του, η δύναμη και οι ικανότητές του σαν ηθοποιός που σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα του gentleman, τον έκαναν αμέσως το φαβορί σκηνοθετών όπως ο John Ford με τον οποίο γύρισε τον Φυγά (1947) και στη συνέχεια εμφανίστηκε σε συμπρωταγωνιστικό ρόλο στο Fort Apache και στους 3 Godfathers (1948). Όταν το 1963 ανακάλυψε ότι έπασχε από καρκίνο, προτίμησε να δώσει τέλος στην αγωνία και στον πόνο με μία σφαίρα στον κρόταφο. Ήταν ένας από τους 91 ανθρώπους, ανάμεσα στους John Wayne, Susan Hayward, και Agnes Moorehead, των οποίων ο καρκίνος αποδόθηκε στην έκθεσή τους σε ραδιενέργεια, στην διάρκεια γυρισμάτων της ταινίας The Conqueror (1956).
Είναι κρίμα που αυτό το αφιέρωμα κράτησε τόσες λίγες μέρες και συνέπεσε με την κακοκαιρία, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι οι ταινίες του
El Indio θα είχαν μεγάλη απήχηση στο ελληνικό κοινό. Εμένα τουλάχιστον με συνεπήραν.
Πότε θα βγει η "Αρκούδα" από την Χειμερία Νάρκη της;
Προτείνω σε όσους bloggers έχουν -όπως εγώ- σύνδεση ίντερνετ στην ΟΤΕΝΕΤ, να ονομάζουμε πλέον τον provider μας "Αρκούδα". Ελπίζοντας ότι τώρα που έρχεται η Άνοιξη θα ξυπνήσει η "Αρκούδα" από την Χειμερία Νάρκη και η isdn μου θα πάψει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου ή δε θα σέρνεται με τους ρυθμούς μπεκρή Μαθουσάλα στο άπειρο...
Την εποχή που μας ενημερώνουν ότι για κάποιους μήνες έγινε παρακολούθηση από αγνώστους των κινητών τηλεφώνων του Πρωθυπουργού και Μελών της Κυβέρνησης, είναι τόσο τεχνολογικά δύσκολο να έχουμε μία σύνδεση στο ίντερνετ που να μην μας φέρνει ύπνο από τη βραδύτητά της;
Μήπως τελικά πρέπει να βρούμε ένα τρόπο να απαλλάξουμε από τις ποινικές ευθύνες τα "γατόνια" της άγνωστης προέλευσης, εθνικότητας και στόχων που κατάφεραν να προβούν σε αυτήν την παράνομη παρακολούθηση; Μήπως αφού -όπως φαίνεται- κατέχουν ανώτατη τεχνολογία, είναι σκόπιμο να αναλάβουν εκείνοι να γίνουν οι providers μας; Μας παρακολουθούν που μας παρακολουθούν όλους, ας μην μας παίρνει τουλάχιστον ο ύπνος στη διαδικασία. Καλύτερα στα χέρια των "κατασκόπων" αν πρόκειται να ξυπνήσει η Αρκούδα από την Χειμερία Νάρκη. Μήπως;
ΥΓ. Με την ταχύτητα σύνδεσης στους άλλους providers τί γίνεται άραγε;
