Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο
Διπλανό σπίτι. Εκ δεξιών. Της θείας. Που από τότε που έμεινε χήρα, δεν το κατοικεί. Έχει όμως επιτρέψει σε δύο γείτονες χατιρικά (κακώς!) να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους στην αυλή της. Ή μάλλον δεν έχει μπορέσει να πει όχι. Ο ένας (ας τον ονομάσουμε ο απέναντι) το έχει μόνιμα σκεπασμένο γιατί είναι καινούργιο, ο άλλος (ο δίπλα της) παρκάρει μπροστά του και το χρησιμοποιεί τακτικά, αλλά όχι καθημερινά.
Έξω από την πόρτα του γκαράζ-κήπου, σήμερα παρκάρει το παλιό του αυτοκίνητο ο απέναντι. Κακώς, γιατί βλέπει ότι ο άλλος έχει ήδη μέσα το δικό του. Είναι -είπαν μετά- άρρωστος ο δίπλα και δεν το χρησιμοποιεί αυτές τις μέρες. Η δικαιολογία. (Γενικά, γίνεται μία κόλαση μέσα και έξω από αυτόν τον κήπο-πάρκινγκ, κλείνουν το πεζοδρόμιο, φέρνουν την αστυνομία, την τροχαία, την δημοτική αστυνομία, κυρίως ο δίπλα, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Γιατί η θεία απλά τους το παραχωρεί χωρίς χαρτιά, χωρίς έσοδα. Κανείς τους δεν έχει νόμιμη άδεια και δεν ξέρουν ούτε ότι η θεία έχει νόμιμη είσοδο πάρκινγκ.)
Ακούω από το γραφείο μου κορναρίσματα επί 10΄τουλάχιστον. Φαντάζομαι ότι κάποιος έχει κλείσει κάποιον και συνεχίζω την δουλειά μου. Παύση για λίγο και στην συνέχεια θόρυβος από λαμαρίνες. Βγαίνω στο μπαλκόνι και τί να δω; Ο δίπλα, που είναι στο αυτοκίνητό του μέσα στο πάρκινγκ, έχει ανοίξει την γκαραζόπορτα και έχει αρχίσει να χτυπά σαν τρελλός με το αυτοκίνητό του (μπακατέλες μεγάλες παλιές και τα δύο εμπλεκόμενα οχήματα) το αυτοκίνητο του απέναντι, ευτυχώς αυτό που του κλείνει την έξοδο και όχι το καινούργιο παρκαρισμένο από πίσω του.
Από κει και οι φωτογραφίες.
Δύο γάϊδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα. Μαζεύεται κόσμος, τροχαία, μηχανές, περιπολικά και η ιστορία θα λήξει μάλλον εδώ, γιατί ο απέναντι είναι αλλοδαπός και φοβάται τον δίπλα που είναι τρελλός. Παρά τρίχα να μπλεχτεί και η θεία, ένας από τους αστυνομικούς την κατηγορεί που αφήνει το σπίτι της στους ξένους έρμαιο.
Τί όμορφος κόσμος!
ΥΓ. Εμείς μπορεί να κάνουμε 10 γύρους, αλλά εκεί το αυτοκίνητό μας μετά από πολλές παρόμοιες ιστορίες αποφασίσαμε να μην το βάζουμε. Με τους αλήτες ή πρέπει να οπλοφορείς και να γίνεσαι χειρότερος για να επιβιώσεις, ή πρέπει να τους αποφεύγεις. Επιλέξαμε τον δεύτερο δρόμο, γιατί τα όπλα τα αφήσαμε κάπου στην Κολομβία... μαζί με τα πτώματα. Δυστυχώς, σκέφτομαι καμιά φορά, αλλά μετά συνέρχομαι.
posted by Juanita La Quejica @ 9:28 PM
24 Comments:
Αυτό θα πει φωτορεπορτάζ! :-)
Πραγματικά μου φαίνεται απίστευτα τραγικό το όλο σκηνικό.
Βλέπω τα χάλια σας και γελάω πικρά.
Το χειρότερο ξέρετε ποιό είναι;
Ο φόβος που νοιώθω, ότι ο καραγκιόζης που έκανε όλη την ιστορία μπορεί να κάνει με κάποιον τρόπο κακό και σε εμάς, επειδή έδειξα τις φωτογραφίες στην αστυνομία.
Αυτός ο φόβος, που οδηγεί τον αλλοδαπό στην σιωπή και στην αποφυγή υποβολής μήνυσης.
Αυτόν τον φόβο θέλησα να ξεπεράσω όταν κατέβηκα από το σπίτι με την ψηφιακή μηχανή στο χέρι.
Οι της τροχαίας πάντως όταν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για ποινικό ειδοποίησαν το αστυνομικό τμήμα της περιοχής, το οποίο και έχουμε για μόστρα, ποτέ δεν έχει πρόχειρο το περιπολικό. Ακόμα το περιμένουμε, από τα κρεββάτια μας ξαπλωμένοι.
Ελλάδα... κράτος μας... εμείς... φτου!
Βρε παλιοniputaidea, αφού τώρα αποφάσισα να ασχοληθώ μαζί της!
Για να πω την αλήθεια, βγήκαν κουνημένες επειδή έβαλα δυνατό φλας και τραβιόμουν προς τα πίσω όταν τις τραβούσα, γιατί δεν ήθελα να με πάρει χαμπάρι ο τρελλός. Δεν είχα αποφασίσει ακόμα αν θα τις έδειχνα ή όχι...
Όταν μάθω το video, θα βγω στις 3 το πρωί να βάλω τις φωνές στους από πίσω γείτονες που έχουν το σκύλο τους σε 1 τμ αυλής εδώ και 10 χρόνια, χωρίς να τον έχουν βγάλει ποτέ ούτε για να τον πάνε στον γιατρό. Όταν λοιπόν γυρνά το αφεντικό του από τη δουλειά -νυχτερινή, για κακή τύχη όλων μας- ο σκύλος παθαίνει παράκρουση και όπως είναι και μπάσος, μας ξυπνά όλους. Όταν τολμήσαμε στην αρχή να τους παρακαλέσουμε να τον βάζουν μέσα τη νύχτα, αν είχαν φτερά θα είχαν πετάξει σαν τις νυχτερίδες για να μας πιουν το αίμα. Οπότε, φαντάζεστε τί εντυπωσιακό θα είναι το βιντεάκι.
αχ τι πονεμένη ιστορία και αυτή, αυτά τα μικρά πράγματα είναι που κάνουν την Ελλάδα τόσο μεγάλη ;) (και τα ζούμε καθημερινά όλοι μας)
Streetspirit, τα ζούμε και μας γεμίζουν την ζωή ασχήμια, δυστυχώς.
Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι που ζούμε, όταν ο καθένας μόνο τη παρτη του κυττά και έτσι και πείς τίποτα,,τρώς και ξύλο.
Κατάντια!
Ενα βιντεάκι όμως θα ήταν καλό. Για να ξεφύγουμε απο την κατάντια. Οι πινακίδες των αυτοκινήτων δεν φαίνονται. ΠΡΕΠΕΙ να φαίνονται, μήπως ξεκουνηθούν και κάνουν κάτι οι αρμόδιοι.
Άστα βράστα Μαράκι. Εσύ τα ξέρεις καλύτερα, τα ακούς και τα βλέπεις.
Μαρίνα, πινακίδες δεν φαίνονται αλλά υπάρχουν μάρτυρες. Μόνο που η ιστορία δεν θα προχωρήσει, δυστυχώς. Είμαι σίγουρη γι αυτό. Τουλάχιστον όσον αφορά στην τιμωρία του Ελληναρά τσαμπουκά.
Αυτό με το parking είναι απίστευτο μερικές φορές. Έχει τύχει να επιστρέφω σπίτι στις 2 τα ξημερώματα και να βλέπω αυτοκίνητο να έχει κλείσει την είσοδο του γκαράζ. Τι να κάνεις εκείνη την ώρα; Ν'αρχίσεις να κορνάρεις για να ξυπνήσεις όλη την γειτονιά; Να φωνάξεις την αστυνομία; Να φανείς ευγενικός και ν'αφήσεις σημείωμα για το αυτονόητο; Μερικοί απλά δεν παίζονται. Και το αστείο γεγονός. Διάβασμα για πανελλήνιες, Φυσική και διαβάζω εκφώνηση. Σώμα μάζας m συγκρούεται και μπααααααααααααμ απ'έξω ο θόρυβος από τρακάρισμα :-)
Αυτό κι αν είναι σωστό timing ε;
Άλλες φωτό περιμένω!!!!;Ρ
Juanita δεν θα τραβιέσαι άλλη φορά! Θα του έλεγες το βγάζω για να δει η αστυνομία ότι σε έκλεινε! Πάντως για βάσανο με γείτονες μια μέρα θα σας γράψω για τον συνταξιούχο γιατρό που μένει από πάνω μου, καπνίζει σαν φουγάρο και κάθε πρωί ξερνάει και βήχει και κλάνει και χτυπάω από τις 6 το ταβάνι και βρίζω!...
Citro μου, το κακό είναι ότι περιμένει και ο ισπανός εργασία για τον Ρομαντισμό και το σινεμά της εποχή του Φράνκο...
Angelito, ναι, ναι! Και εγώ θα συμπληρώσω για τον θείο που έμενε δίπλα και νομίζαμε ότι έμπαιναν κλέφτες τη νύχτα, γιατί έλειπαν συχνά στο εξοχικό τους. Μέχρι που καταλάβαμε ότι ο θείος πάθαινε διάφορες κρίσεις και ... άστα να πάνε! Για γιατρό τώρα... συνταξιούχο κιόλας... εσύ τον έχεις από πάνω, εγώ φρόντισα και άλλαξα όροφο μαζί του και είναι από κάτω τώρα, οπότε, σκασίλα μου! Βλέπεις, δεν μπορούσα να τον βρίζω, γιατί πρόκειται για τον μπαμπά μου, χαχα!
Juanita για γέλια και για κλάματα...
Με έκανες να φανταστώ πως θα ήταν ο κόσμος αν αφηνόμασταν όλοι στις παρορμήσεις μας, να μπατσίζουμε όποιον μας εκνευρίζει αντι να μετράμε ως το δέκα...!!
Μήπως ο ψυχοθεραπευτής τους σύστησε να αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους και να πάψουν να τον καταπιέζουν??
(ακόμα να σε πιστέψω οτι έγινε στην πραγματικότητα και δεν είναι σκηνή απο ταινία...!!)
Angelito, καταπληκτικό επιχείρημα!!
(Βρε Juanita μου, μήπως να μετακομίζατε??)!!!
ΧΑΧΑ! Τί να σου πω Lemon; Όσο αντέχουμε (και όσο υπάρχει μπαμπάς) μιας και είναι εδώ το πατρικό, θα το παλέψουμε. Μετά... "ξενητειά", για να βρούμε την ησυχία μας! Μια και καλή!
τετοιες σκηνες πρεπει να τις βλεπουμε και να κανουμε χαβαλε...αρκει να μην ξεπερνανε τα ορια!
Όρια... μεγάλη κουβέντα, δύσκολα μπορεί κανείς να την κάνει πιο απτή, πιο συγκεκριμένη.
Στάκαμαν. Κάτι δεν μου κολλάει εδώ. Έχετε αυτοκίνητα και αντί να τα παρκάρετε εσείς στο χώρο της θείας σου, τον παραχωρείτε σε άλλους; Πετάχτε τους όξω ρε!
Είσαι πολύ "μαϊμού" Μαίανδρε!
Σου "βγάζω το καπέλλο"!
Beerman, εκεί είναι το πρόβλημα, στα όρια...
Χαίρε Juanita μου, καλά λέει η Μιραντολίνα, αυτό είναι φωτορεπορτάζ!
Καλώς την! Μας έλειψες! Χρόνια Πολλά!
an einai dunaton vre paidia! eleos! einai trelloi telika autoi oi Rwmaioi!!
Post a Comment
<< Home