L´Albatros - Charles Baudelaire

Κάποιος "friend or foe" (!!!) επιμένει να μου στέλνει φωτογραφίες από όμορφες παραλίες και να μου περιγράφει τις τελευταίες μαγικές εξορμήσεις του Σεπτεμβρίου κάπου στα βόρεια της Ελλάδας.

Εγώ πάλι επιμένω να στέλνω φωτογραφίες με κρύο και βροχή, τραβηγμένες λίγο πριν πλημμυρίσουν η Γερμανία, η Αυστρία και η Ελβετία. Πίσω μας όχι συντρίμμια αλλά λίμνες, εκεί που πριν ήταν το μικρό σπίτι στο λιβάδι.

Όπως και να έχει, το καλοκαίρι πνέει τα λίσθια και η επιστροφή στην πραγματικότητα της καθημερινότητας σφίγγει τον κλοιό γύρω μας.

Και επειδή δεν βρίσκω το αγαπημένο βιβλίο της μαμάς με τις μεταφράσεις του Άγγελου Σημηριώτη (θείου του Κυριάκου, που χάθηκε τόσο νέος σκορπώντας τόση θλίψη...), θα περιοριστώ στην αυθεντική γαλλική εκδοχή, για να συνοδεύσω αυτήν την όμορφη φωτογραφία. Thanks S.


L´Albatros - Charles Baudelaire (Les fleurs du mal)

Souvent, pour s'amuser, les hommes d'équipage
Prennent des albatros, vastes oiseaux des mers,
Qui suivent, indolents compagnons de voyage,
Le navire glissant sur les gouffres amers.

A peine les ont-ils déposés sur les planches,
Que ces rois de l'azur, maladroits et honteux,
Laissent piteusement leurs grandes ailes blanches
Comme des avirons traîner à coté d'eux.

Ce voyageur ailé, comme il est gauche et veule!
Lui, naguère si beau, qu'il est comique et laid!
L'un agace son bec avec un brûle-gueule,
L'autre mime, en boitant, l'infirme qui volait!

Le Poête est semblable au prince des nuées
Qui hante la tempête et se rit de l'archer;
Exilé sur le sol au milieu des huées,
Ses ailes de géant l'empêchent de marcher.



Τώρα που το καλοσκέφτομαι, καθώς τα γαλλικά μας θυμίζουν τα σκουριασμένα ποδήλατα του Tom που έχουμε αφήσει χρόνια τώρα στη βροχή, ακολουθεί και η αγγλική μετάφραση, από τον George Dillon.



Sometimes to entertain themselves, the men of the crew
Lure upon the deck an unlucky albatross, one of those vast
Birds of the sea that follow unwearied the voyage through,
Flying in slow and elegant circles above the mast.

No sooner have they disentangled him from their nets
Than this aerial colossus, shorn of his pride,
Goes hobbling pitiably across the planks and lets
His great wings hang like heavy, useless oars at his side.

How droll is the poor floundering creature, how limp and weak,
He, but a moment past so lordly, flying in state!
They tease him; One of them tries to stick a pipe in his beak;
Another mimics with laughter his odd, lurching gait.

The poet is like that wild inheritor of the cloud,
A rider of storms above the range of arrows and slings;
Exiled on earth, at bay amid the jeering crowd,
He cannot walk for his unmanageable wings.

http://fleursdumal.org/poem/200

posted by Juanita La Quejica @ 11:19 PM